ریل راه آهن
تاریخچه ریل راه آهن اولین قطارهایی که ساخته شد قطارهایی بود که اسب ها واگن آن ها را انتقال می دادند. به همین دلیل جنس ریل آن ها از چوب بود. از دهه ۱۷۶۰ میلادی روی این ریل های چوبی نوارهایی از جنس چدن نصب کردند و ریل ها از چوبی به آهنی تبدیل شد. با این حال باز هم در هنگام عبور بارهای سنگین به راحتی شکسته می شدند، اما مزیت آن ها این بود که خیلی سریع و ارزان ساخته می شدند. عیب دیگر این ریل ها این بود که تسمه های رویی گاهی اوقات پاره شده و با کف واگن تلاقی داشت. در نتیجه با اینکه ساخت آن ها ارزان بود هزینه نگهداری و تعمیرشان به دلیل بالا بودن قیمت تسمه آهنی، بسیار زیاد می شد.
برای بهتر شدن ریل ها
ریل های ترکیبی چدن و چوب را به ریل های چدنی فلنج تبدیل کردند و از طرف دیگر چرخ های واگن ها را به صورت مسطح در آوردند. بعدها فردی به نام ویلیام جسپ به این نتیجه رسید که اگر لبه هایی برای ریل ها تعبیه کند که چرخ های واگن در آن قرار بگیرند ریل عملکرد بهتری خواهد داشت.
متأسفانه ریل های چدنی خیلی راحت با کمی فشار اضافه می شکستند و همین موضوع دردسری بزرگ بود زیرا دائماً ریل ها باید تعمیر می شدند. به همین دلیل در سال ۱۸۲۰ فردی به نام جان برکینشو اختراعی به نام تکنیک نورد بهبود یافته را به نام خودش ثبت کرد که با این اختراع توانست کاری انجام دهد که طول عمر آهن افزایش یابد و آن را جایگزین ریل های چدنی کند. بنابراین بین سال های ۱۸۲۵ تا ۱۸۴۰ اوج ساخت و ساز ریل اتفاق افتاد و از آن زمان به ریل راه آهن معروف شد.
فولاد ترکیبی
از چندین آلیاژ و بسیار قوی تر از آهن است و در صورت استاندارد بودن حتی در زیر فشار بارهای بسیار سنگین نیز تغییر شکل نداده و نمی شکند. ریل های فولادی بستری برای ساخت ریل های طولانی تر را فراهم کردند. یکی از مشکلات بزرگ در ساخت ریل راه آهن این بود که باید آن را به صورت یک تکه می ساختند و به همین دلیل نمی توانستند ریل راه آهن را در مسیرهای خیلی طولانی یا دارای پیچ و خم احداث کنند. برای همین کم کم از جوشکاری برای اتصال ریل ها استفاده کردند. با این کار ریل راه آهن به راحتی در کارخانه ساخته می شد و در محل به هم جوش می خورد.
نظری نیست.